Αποχωρούσα Κυβέρνηση

Η σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής είναι μια μεγάλη επιτυχία της Αντιπολίτευσης  της Βουλής και της πολιτικής  κόντρα στην επί μακρόν άρνηση της Κυβέρνησης να συσταθεί. Αλλά  δεν αρκεί  χρειάζεται η Επιτροπή για την προκαταρκτική έρευνα για να μην υπάρξει παραγραφή για να λάμψει η αλήθεια για να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Μεταφέρω το ερώτημα ενός πολίτη. Αφού η Ν.Δ  ξέρει  πολύ καλά ότι η ειδική επιτροπή για την προκαταρκτική έρευνα σύμφωνα με το αναθεωρημένο Σύνταγμα δεν είναι παραπομπή, αφού γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι σ’ αυτή την επιτροπή η πλειοψηφία θα ανήκει στη Νέα Δημοκρατία  τι φοβούνται   και δεν συμφωνούν με την προκαταρκτική;  Η απάντηση βέβαια  είναι απλή. Φοβούνται  κάθε δημόσια συζήτηση για το βίο και την πολιτεία τους  και για τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας. Φοβούνται  γιατί γνωρίζουν  τις ποινικές ευθύνες που έχουν συγκεκριμένα στελέχη. Η απόφαση της βουλής με απούσα   την  Ν.Δ, ότι παραμένει ανοιχτό το θέμα της σύστασης “προανακριτικής” αποτελεί και αυτό μια επιτυχία στην κατεύθυνση της διαφάνειας. Το μέγα ατόπημα της αποχώρησης της πλειοψηφίας της Βουλής ένα πρωτοφανές γεγονός για όλα τα κοινοβούλια   σε όλο τον κόσμο, που στρέφεται  ενάντια στους θεσμούς και στην ίδια την πολιτική. Δεν μπορεί κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν δικαιούται  να απαξιώνει τη Δημοκρατία επειδή φοβάται διαρροές λίγες ή πολλές.
Πέντε χρόνια τώρα η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ακολουθεί μια συγκεκριμένη πολιτική που αφαιρεί εισόδημα από τους πολίτες και ισχυροποιεί το κεφάλαιο και αυτό  έχει να κάνει με τα συμφέροντα που εκπροσωπεί και  θα κριθεί  από τους πολίτες. Όμως η αδιαφανής διαχείριση της εξουσίας, η κατάχρησή της, η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, το μαύρο πολιτικό χρήμα, που  αποτέλεσαν τα συστατικά  στοιχεία της πάλαι ποτέ νέας διακυβέρνησης  της Ν.Δ, δεν είναι δικαίωμά της. Είναι και πολιτικά καταδικαστέες επιλογές  και ποινικά κολάσιμες πράξεις.
Με τον τρόπο αυτό η  Κυβέρνηση  Καραμανλή εκτός από την οπισθοδρόμηση της χώρας και τις αντιλαϊκές πολιτικές της, οδήγησε συνειδητά στην περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής. Την ώρα που χρειάζονται αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στους θεσμούς της δημοκρατίας για την αναζωογόνησή της, η Κυβέρνηση χτυπά ύπουλα χρεώνοντας τις επιλογές της στο σύνολο της πολιτικής και του πολιτικού κόσμου.
Η σύνθεση της παρούσας Βουλής έχει μεγάλη ευθύνη. Οι πολίτες περιμένουν από εμάς πρωτοβουλίες και αποφάσεις που θα αποκαθιστούν την αξιοπιστία της πολιτικής ζωής. Οφείλουμε να αποκαλύψουμε την αλήθεια και να ανατρέψουμε την εικόνα της συγκάλυψης που έχει δημιουργηθεί. Το “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει” που λέει ο λαός, πρέπει να ανατραπεί με αφορμή το μέγα σκάνδαλο του Βατοπεδίου.
Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δεν είναι μόνο η αναγνώριση δικαιωμάτων ιδιοκτησίας της Μονής, που έγινε οριστικά –να το ξεκαθαρίσουμε μια κι έξω- μετά τις εκλογές του 2004, με την παραίτηση του Δημοσίου από τη δίκη, με τη μη έκδοση της απόφασης που αποκαλύπτεται περίτρανα ότι δικαίωνε το Δημόσιο; Το σκάνδαλο δεν είναι μόνο αναγνωρίσεις. Εκτός απ’ αυτό είναι κυρίως οι ανταλλαγές και στη συνέχεια η παράδοση της δημόσιας περιουσίας σε τρίτους, συγκεκριμένους ιδιώτες, για τη δημιουργία «μαύρου» χρήματος. Ο Εφραίμ χρησιμοποιήθηκε και μέσα από το κόλπο να υλοποιήσει κι αυτός αυτά τα οποία ήθελε. Τριγωνικές σχέσεις κι εδώ: Κράτος – Μονή – ιδιώτες.
Ας υποθέσουμε, ότι η Κυβέρνηση αποφάσιζε να πουλήσει καθαρά, με διαφανείς όρους, το ολυμπιακό ακίνητο στο όνομα της όποιας αξιοποίησης κι επένδυσης. Τι θα γινόταν; Θα έπρεπε εκτός από την απόφαση, η οποία πρέπει να έχει νομική βάση, να προχωρήσει σ’ ένα δημόσιο και πιθανόν διεθνή διαγωνισμό, με καθαρούς και γνωστούς όρους.
Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει με τιμή κάτω από την αξία του, την πραγματική αξία, όπως και να την πάρουμε. Και ούτε βέβαια θα μπορούσε να εξασφαλιστεί εύκολα ότι θα πάει σ’ έναν συγκεκριμένο ιδιώτη.
Δόθηκε λοιπόν το ολυμπιακό ακίνητο στη Μονή, για να καταλήξει στον ιδιώτη, στο συγκεκριμένο ιδιώτη, με τίμημα 41.εκ ευρώ, τιμή που είναι πολύ πιο κάτω από την αξία του, πάνω από 60 εκ.ευρώ , αλλά δραματικά κάτω από την αξία, που θα αποκτούσε αν προχωρούσε η αλλαγή χρήσης.
Οι υποτιμήσεις και υπερτιμήσεις, οι ανταλλαγές μετά την αναγνώριση, τριάντα ένα συμβόλαια, διακόσια εξήντα ακίνητα, για να ιδιοποιηθούν κάποιοι το δημόσιο πλούτο! Αν αυτοί που συνέλαβαν και υλοποίησαν αυτό το πράγματι ιδιοφυές σχέδιο για να καταληστεύσουν το δημόσιο πλούτο, να δημιουργήσουν «μαύρο» χρήμα και να το ιδιοποιηθούν, εάν είχαν καταγράψει τα ακίνητα του Δημοσίου και αν, αντί του στόχου του πλουτισμού τους, παραχωρούσαν αυτά τα ακίνητα για το δημόσιο συμφέρον  πόσα σχολεία θα είχαν γίνει σ’ αυτά τα ακίνητα, πόσα νοσοκομεία, πόσοι χώροι άθλησης για τους νέους, πόσες εργατικές κατοικίες για τους εργαζόμενους;
Γι’ αυτό το ζήτημα είναι  ποινικό και πολιτικό, και  έχει να κάνει και με τον ίδιο τον πολίτη, και  την πορεία της χώρας.
Για το ποινικό πρέπει να χυθεί άπλετο φως, να λάμψει η αλήθεια, να αποδοθεί δικαιοσύνη και η Ν.Δ  έχει την  ευκαιρία για μια θετική προσφορά στο τόπο και στους πολίτες ακόμα και ως αποχωρούσα Κυβέρνηση.
Για το πολιτικό θα κριθεί από τους πολίτες στις επόμενες εκλογές.