Είναι γεγονός ότι πολλοί απ’ αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου, πειθόμενοι απ’ όσα επί 5 χρόνια τους έταζε ο κ. Τσίπρας, συνεχίζουν να του δίνουν ανοχή ή είναι σε στάση αναμονής, παρά την πολιτική εξαπάτηση την οποία υπέστησαν, προφανώς γιατί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη τις πολύ μεγάλες και αρνητικές της επιπτώσεις για την χώρα και τους πολίτες μιας ολιγόμηνης διακυβέρνησης.
Κάποιοι ερμηνεύουν την ανεκτική αυτή στάση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ως μηδενική ανοχή για τους προηγούμενους και τα πεπραγμένα τους. Όμως εδώ είναι το μεγάλο παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, το οποίο απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, ότι όλα όσα πετύχαμε ως χώρα και ως κοινωνία τα τελευταία 35 χρόνια, η οικονομική ανάπτυξη και το υψηλό βιοτικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα των πολιτικών των προηγούμενων ετών.
Η οικονομική ανάπτυξη της δεκαετίας του ’80 με την Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, έφερε νέες κοινωνικές δυνάμεις στο προσκήνιο. Αποκαταστάθηκαν αδικίες, η ίδια η δημοκραία στην ουσία της, δημιουργήθηκε το κοινωνικό κράτος και άνοιξαν προοπτικές για τη νέα γενιά.
Μετά την συγκυβέρνηση ΝΔ – Συνασπισμού και την τριετία Μητσοτάκη (90-93), η χώρα έθεσε στρατηγικό στόχο την ένταξη στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και το πέτυχε με την ένταξη στη ζώνη του ευρώ από την Κυβέρνηση Σημίτη.
Η Ελλάδα είχε πλέον ένα κεκτημένο και ένα νέο δρόμο μπροστά της, που θα κατοχύρωνε την οριστική σύγκλιση της οικονομίας της με τις πιο ισχυρές χώρες της Ε.Ε. και ένα πολύ καλό βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες
Όμως έχασε την ευκαιρία αφού και τότε, εκείνη την κομβική περίοδο, μερίδα των πολιτών πίστεψε «τις καλύτερες μέρες και την επανίδρυση του Καραμανλή» αλλά αντί αυτών ζήσαμε την πενταετία της χείριστης διαχείρισης και του υπέρμετρου δανεισμού, που οδήγησε σε ετήσιο έλλειμμα 36 δις που έφερε το τεράστιο δημόσιο χρέος των 330 δις το 2009-2010.
Το αδιέξοδο αυτό, κλήθηκε να αντιμετωπίσει η νεοκλεγείσα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Ήταν όμως τεράστιο, γιατί στο δημοσιονομικό ήλθαν να προτεθούν να προστεθούν οι παθογένειες του συστήματος που δεν αντιμετωπίστηκαν για χρόνια, όμως τεράστια ήταν και η αντίδραση των τότε αντι-μνημονιακών, τόσο αυτών που ήταν οι κυρίως υπεύθυνοι για την πρόκληση του, όσο και των αριστερών λαϊκιστών που συνέπρατταν στις πλατείες.
Οι εξελίξεις έφεραν τους πρώτους να μεταμελήσουν το 2012. Μετά την απόρριψη των γνωστών «Ζαππείων», με την Κυβέρνηση Συνεργασίας, συνεχίστηκε η προσπάθεια της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και αντιμετωπίστηκαν τα κύρια και μεγάλα προβλήματα της οικονομίας με τις θυσίες του ελληνικού λαού. Τα ετήσια ελλείμματα έγιναν πλεονάσματα και αντί να αυξάνουν το δημόσιο χρέος, ξεκίνησαν να το μειώνουν. Η ύφεση, έγινε θετικός ρυθμός ανάπτυξης και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών από πολύ αρνητικό (-14%), έγινε θετικό.
Η οικονομική σταθερότητα και η γενικότερη ασφάλεια, κατά την άποψη όλων των πολιτών είχε αρχίσει να εμπεδώνεται και η τελική συμφωνία με τους εταίρους θα άνοιγε το δρόμο για την νέα πορεία της χώρας χωρίς τις αυστηρές δεσμεύσεις των μνημονίων.
Και τότε με τον εκβιασμό του κ. Τσίπρα, στο θέμα εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας και το χάϊδεμα των αυτιών των πολιτών με το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης (νέο Ζάππειο), οδηγηθήκαμε σε εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ο Τσίπρας πέτυχε τη μεγαλύτερη πολιτική εξαπάτηση των πολιτών. Έταξε πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και αντ’ αυτού έφερε ένα σκληρό Μνημόνιο, με φοροκαταιγίδα για τους πολίτες.
Δεν είναι μόνο η εξαπάτηση, είναι και η ανικανότητα. Κανένα θέμα δεν έλυσαν 7 μήνες τώρα, αντίθετα συσσώρευσαν πάμπολλα δεινά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το μεταναστευτικό, το ΕΣΠΑ με την απώλεια των 3,1 δις και των 359 έργων και η αναστολή εφαρμογής του Εγγυημένου Κοινωνικού Εισοδήματος σε όλη την Ελλάδα.
Το αποτέλεσμα της πολιτικής Τσίπρα είναι να χρειάζονται 3 έως 5 χρόνια σκληρής δουλειάς και νέων θυσιών, για να φθάσουμε εκεί που ήμασταν το Δεκέμβριο και δεν υπάρχει κανείς πολίτης που να πιστεύει το αντίθετο, εκτός από τους απερχόμενους Υπουργούς (όχι όλους).
Το νέο αδιέξοδο μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από μια νέα πλειοψηφική συνεργασία, ικανή να διαχειριστεί την πραγματικότητα.
Μια τέτοια πλειοψηφία που θα προτάσσει την αναπτυξιακή και παραγωγική αναδιάρθρωση που προτείνει το ΠΑΣΟΚ.
Ένα ΠΑΣΟΚ τραυματισμένο που όμως όλοι αποδέχονται ότι δημιούργησε ότι θετικό έχει γίνει σ’ αυτή τη χώρα την μεταπολίτευση και ότι πράγματι το ΠΑΣΟΚ από το 2010 και μετά είναι το μοναδικό κόμμα που μιλά απόλυτα τη γλώσσα της αλήθειας.
Το ΠΑΣΟΚ, ως γνήσιο πατριωτικό Κίνημα, στάθηκε υπεύθυνα για τη Χώρα και γι’ αυτό δεν λογάριασε το πολιτικό κόστος. Σήμερα είναι το κόμμα των προτάσεων και των πρωτοβουλιών, της εθνικής συνεννόησης και της προοπτικής για οικονομική ανάπτυξη και απασχόληση, για να ανοίξουν δρόμοι για τους δημιουργικούς ανθρώπους και κυρίως για τη νέα γενιά.
Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι δεν μπορούμε πλέον να προχωρήσουμε με αυταπάτες.
Χωρίς την αλήθεια και την υπευθυνότητα απ’ όλους, αυτός ο τόπος θα κατατρώει το μέλλον του.
Ας μην λέμε άλλα ψέματα στον εαυτό μας και κυρίως στη νέα γενιά.
Ο λόγος τώρα στους πολίτες που θα σταθούν υπεύθυνα.
