Όλα αυτά που βιώνουμε στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα οφείλονται ασφαλώς στα κακώς κείμενα και τις λαθεμένες πολιτικές που ακολουθήσαμε ως χώρα ή την αδράνεια που επιδείξαμε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στην εξαετία Καραμανλή αλλά αποτελούν και την εκδήλωση Ευρωπαϊκών και Παγκόσμιων εξελίξεων που κυοφορούνται εδώ και καιρό.
Τη μεταολυμπιακή περίοδο στη χώρα μας ήταν φανερό ότι οι μαύρες τρύπες της σπατάλης και της κλοπής του συστήματος και όλα αυτά που σήμερα χαρακτηρίζονται ως «φούσκα» δεν μπορούσαν και δεν έπρεπε να διατηρηθούν με συνεχή εξωτερικό δανεισμό που αύξησε το επίσημο δημόσιο χρέος από 167 εκατ. το 2004 σε πάνω από 300 εκατ. το 2009.
Η πλέον της δεκαετίας στρατηγική της Λισσαβόνας με στόχο το 2010 η οικονομία της Ευρώπης να είναι η πιο ισχυρή στον κόσμο, απέτυχε παρά το ισχυρό ευρώ.
Σήμερα η ευρωπαϊκή οικονομία πολιορκείται από τις αναδυόμενες οικονομίες της Κίνας, Ινδίας, Ρωσίας κλπ χάνοντας συνεχώς έδαφος ως προς την ανταγωνιστικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ιδιαίτερα οι οικονομίες των χωρών του νότου που στηρίχτηκαν στον «εύκολο» δανεισμό για να διατηρηθούν χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στην πραγματική οικονομία αποδείχτηκαν εύθραυστες με εκδήλωση πολλαπλών κρίσεων και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην καθεμιά.
Έτσι η ευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή και ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος αντί να ισχυροποιηθούν εκδήλωσαν πολλαπλά ρήγματα.
Με δυο λόγια τα χαρακτηριστικά της Ευρώπης σήμερα:
α) Συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα οικονομικά κέντρα στις ισχυρές χώρες της Ευρώπης αλλά και έξω από αυτές.
β) Αδυναμία διατήρησης του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και του βιοτικού επιπέδου που κατακτήθηκε.
Βέβαια οι εξελίξεις αυτές δεν είναι άσχετες από την ενδυνάμωση των οικονομικών κέντρων έναντι της πολιτικής που μετεξέλιξε το καπιταλιστικό πρότυπο με κοινωνικό κράτος, σε μετακαπιταλιστικό με κύριο άξονα όχι την πραγματική αλλά την εικονική οικονομία που δικαίως χαρακτηρίστηκε ως καζινοκαπιταλισμός.
Για να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε λοιπόν, τις πραγματικές αιτίες για αυτά που βιώνουμε και για να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή μη των αποφάσεων σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο πρέπει να δούμε κατάματα αυτά που συμβαίνουν και να ανιχνεύσουμε αυτά που προωθούν που προωθούν οι παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις.
Αυτές τις μέρες στην Ευρώπη οι συζητήσεις δεν αφορούν μόνο τη στήριξη της Ελλάδας, η οποία άλλωστε θα μπορούσε να επιτευχθεί νωρίτερα και σαφώς με λιγότερα δις από όσα σήμερα απαιτούνται για τους μηχανισμούς στήριξης αφού συζητείται συνολικά το αύριο της Ευρώπης με δεδομένα τα προβλήματα και την εκδήλωση κρίσης σε όλες τις χώρες του νότου και το ενδεχόμενο να εκδηλωθεί και σε ορισμένες χώρες του βορρά.
Πολλοί εκτιμούν ότι το συνολικό κόστος διάσωσης μπορεί να φτάσει τα 2τρις, γεγονός που ξεπερνά τη δυνατότητα και τη βούληση των ισχυρών Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων.
Με αυτό το δεδομένο και με εργαστήριο την Ελλάδα φαίνεται ότι υφαίνεται ένα νέο παγκόσμιο σύστημα, που ίσως θα αποτελέσει και το πρόπλασμα μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.
Αν προχωρήσει αυτός ο σχεδιασμός και με την επιμονή των Η.Π.Α να επηρεάσουν τις εξελίξεις θα δούμε το ΔΝΤ να μετέχει στο συνολικό σχέδιο για την Ευρώπη μέσω της δημιουργίας νέου διεθνούς μηχανισμού (θυγατρικού του ταμείου;) με την οικονομική συμμετοχή και όλων των εκτός Ευρώπης ισχυρών οικονομιών του κόσμου.
Ίσως στη συνάντηση των G20 να δούμε καπνό σχετικά μ΄ αυτή την εξέλιξη.
Οι Η.Π.Α. πρόσφατα ανακοίνωσαν μεσοπρόθεσμο σχέδιο μείωσης του δημόσιου χρέους με εσωτερικό εξορθολογισμό και επαναγορά του χρέους που «κατέχουν» άλλες χώρες. Η Κίνα, η οποία κατέχει σημαντικό μερίδιο του εξωτερικού χρέους των Η.Π.Α. μπορεί να συμφωνήσει για συμμετοχή της στο «θυγατρικό Δ.Ν.Τ.» επενδύοντας « τα δολάρια» που θα προέλθουν από την επιστροφή του αμερικάνικου χρέους.
Ζούμε μια περίοδο παγκόσμιων ανακατατάξεων-αναταράξεων στην οικονομία με τα οικονομικά κέντρα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις κυβερνήσεις να επιδιώκουν μια ισχυρότερη θέση για την επόμενη ημέρα αυτό άλλωστε διαφαίνεται και από τις αναδιατάξεις στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αν είναι σίγουρο ότι οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να κρατήσουν μια ισχυρή Ευρωζώνη, αυτό θα γίνει σε παγκόσμια συνεργασία με τα άλλα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που είναι νωρίς για να δούμε πως τελικά και με βάση ποιο μοντέλο θα διαμορφωθεί. Μέσα σ’ αυτό το παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό σκηνικό που αλλάζει η Ελλάδα έχει συγκεκριμένες επιλογές:
· Κατ΄ αρχήν να πάρει άμεσα ότι μπορεί περισσότερο από την σημερινή σύνοδο κορυφής και τις αποφάσεις που θα ακολουθήσουν σε σχέση με το δεύτερο πακέτο στήριξης που πρέπει εκτός των άλλων να συμπεριλάβει ασφαλιστικά ταμεία και πιστωτικά ιδρύματα.
· Να κρατήσει σταθερή γραμμή για να μην κινδυνεύσει η συμμετοχή της στο «σκληρό» πυρήνα της Ε.Ε.
Ταυτόχρονα πρέπει να στραφεί όλο το ενδιαφέρον στην ελληνική κοινωνία και την ανάπτυξη με σχέδιο:
· Κοινωνικής εξισορρόπησης της περιοριστικής πολιτικής για μείωση του κόστους ζωής χωρίς κοινωνικές περικοπές
· Αποκατάσταση φορολογικής δικαιοσύνης με φορολόγηση του πλούτου και
· Οικονομική ανάταξη με προτεραιότητα στήριξης και προώθησης των τομέων που έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα και άμεση αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών στο πλαίσιο νέου αναπτυξιακού προτύπου .
Βασικές προϋποθέσεις αποτελούν η πλήρης ανοικοδόμηση του κράτους, η αναζωογόνηση της Δημοκρατίας και οι ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.
Βέβαια οι γενικότερες εξελίξεις και το γεγονός ότι εκτός από την αναμενόμενη επιτήρηση για δημοσιονομική πειθαρχία, που θα μας επιβληθεί, θα πρέπει ουσιαστικά να τα βγάλουμε πέρα ΜΟΝΟΙ μας επιβάλλουν την εθνική συνεννόηση. Κυβέρνηση, πολιτικές δυνάμεις, επιστημονική κοινότητα και πνευματικός κόσμος, παραγωγικές τάξεις και κοινωνικοί εταίροι που πρέπει (υποχρεούνται) να διαμορφώσουν συναντήληψη για το νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο και τις εθνικές προτεραιότητες δίνοντας έτσι ελπίδα στον πολίτη και στην κοινωνία και την απαιτούμενη σιγουριά για την πορεία του τόπου μας. Άλλως κινούμαστε χωρίς πυξίδα με δεδομένο το αποτέλεσμα.
