Αλλαγή πορείας

Πολύ πριν τις διεθνείς εξελίξεις η Κυβέρνηση Καραμανλή, μας είχε οδηγήσει στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και αξιακή κρίση που διερχόμαστε. Αδιέξοδο στην οικονομία και της χώρας και των νοικοκυριών. Μειωμένο εισόδημα και αυξημένο κόστος διαβίωσης για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες. Οικονομική εξαθλίωση στην περιφέρεια και ιδιαίτερα στην ύπαιθρο. Καθηλωμένες τιμές και υψηλό κόστος παραγωγής.
Τα καρτέλ κυριαρχούν παντού. Η αγορά στενάζει κι αντί μέτρων για τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας και την ενίσχυση των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων έδωσαν 28 δισ. στις τράπεζες και με τον Προϋπολογισμό δίνουν τα ρέστα στους ισχυρούς και φορτώνουν με 7 δισ. νέους φόρους τους πολίτες.
Το κοινωνικό κράτος κατεδαφίστηκε. Νοσοκομεία με 5 δισ. χρέη, χωρίς γιατρούς και προσωπικό! Σταματούν τα κοινωνικά προγράμματα, κλείνουν βρεφονηπιακοί σταθμοί. Αφαιρούν δικαιώματα εργαζομένων, καθιστούν τους νέους όμηρους, αναβιώνουν τις πελατειακές σχέσεις. Η δημόσια εκπαίδευση απαξιώνεται καθημερινά. Οδηγούν σε καταλήψεις, δεν ακούν τα μηνύματα, αρνούνται το βήμα στη νέα γενιά για να εκφραστεί και να δυναμώσει την ελπίδα για το αύριο.
    Το «σεμνά και ταπεινά» της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης έγινε αδιαφανής και ιδιοτελής διαχείριση της εξουσίας. Επικράτησε το δίκαιο των ισχυρών και η προτεραιότητα των «ημετέρων», σήψη, διαφθορά. Τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα εκτός από κλοπή του δημόσιου χρήματος, που πληρώνουν οι πολίτες, αποτυπώνουν την αξιακή παρακμή των κυβερνώντων που δηλητηριάζει την κοινωνία και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Κι ενώ οι πολίτες, ιδιαίτερα οι νέοι, οργίζονται και δικαίως αμφισβητούν την αξιοπιστία της πολιτικής, αυτοί προσπαθούν να πείσουν ότι για όλα φταίνε οι άπληστοι καλόγεροι και χρηματιστές, οι ανίδεες διοικήσεις και τα συμβούλια που παραπλάνησαν τους Υπουργούς.
    Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός για το σκάνδαλο των ομολόγων το 2007 μας είχε πει: «Πέρασαν τρία χρόνια για να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Αλλά τώρα που κατάλαβα, θα πάρω αποφάσεις». Πριν από μια βδομάδα μας είπε πάλι για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου: «Δεν ήξερα, με παραπληροφόρησαν. Αλλά τώρα αναλαμβάνω τις ευθύνες».
Τι σημαίνει για τον κύριο Καραμανλή ανάληψη της πολιτικής ευθύνης; Για έναν Ευρωπαίο ηγέτη θα σήμαινε παραίτηση και κρίση από το λαό. Για έναν Γιαπωνέζο θα σήμαινε χαρακίρι. Και βέβαια δεν ζητάμε αυτό. Όμως δεν δεχόμαστε και αυτό που ισχύει στα αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα, όπου υπέρτατη αξία είναι η πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας για την περαιτέρω λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου, τη διευθέτηση συμφερόντων των λίγων και ημετέρων».  
    Η αντιμετώπιση της ύφεσης προϋποθέτει την ανατροπή της αδιέξοδης πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα. Απαιτείται πρώτα απ’ όλα βούληση, όραμα και ολοκληρωμένο σχέδιο με στόχους. Απαιτείται χρηστή διαχείριση των εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων. Όμως χρειάζονται και άμεσα μέτρα για την ενίσχυση του οικογενειακού εισοδήματος των εργαζομένων, των αγροτών, των μικρομεσαίων, των συνταξιούχων. Χρειάζονται μέτρα στήριξης των μικρών επιχειρήσεων, μείωση των κρατικών τιμολογίων και του φορολογικού βάρους, ιδιαίτερα των έμμεσων φόρων.
     Ο Προϋπολογισμός του 2009 είναι ακριβώς σε αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν που χρειάζεται, γι’ αυτό και τον καταψηφίζουμε. Με τις υποτιθέμενες επενδύσεις των εξαγορών μετοχικών πακέτων και τα πολυδιαφημισμένα ημίμετρα η κατάσταση επιδεινώνεται. Από τα δάνεια του ΤΕΜΠΕ, εξαιρούνται αυτοί που τα έχουν ανάγκη. Οι επιχειρήσεις με χρηματοοικονομικές δυσχέρειες, οι νέες, αυτές που έχουν μία ζημιογόνο χρήση, οι επιχειρήσεις παραγωγής, μεταποίησης ή εμπορίας αγροτικών προϊόντων. Εξαιρείται μια επιχείρηση εμπορίας ελαιολάδου ή μία ένωση, που θα μπορούσε να συμβάλει στην ανατροπή της εξευτελιστικής τιμής των 2 ευρώ. Εξαιρούνται οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, ενώ επιδοτούνται οι εισαγωγικές.
Μ’ αυτές τις πολιτικές διογκώθηκε το εμπορικό έλλειμμα. Και αντί της στήριξης της παραγωγικής βάσης της χώρας, στηρίζεται η ανταγωνιστικότητα ξένων οικονομιών. Και όλα αυτά γιατί οι πολιτικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της ελληνικής οικονομίας και των πολιτών, αλλά ουσιαστικά επιβάλλονται από λίγες ισχυρές κάστες συμφερόντων.
    Ο τόπος χρειάζεται αλλαγή πορείας και αυτό δεν μπορεί να γίνει με ανακύκλωση προσώπων και ανασχηματισμό αποτυχιών. Χρειάζεται μία υπεύθυνη δημοκρατική κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς, αλλά και την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας προς την Ελλάδα.
Το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον μπροστά σε ιστορικές ευθύνες απέναντι στη χώρα και τους πολίτες και είναι έτοιμο να τις αναλάβει.