Η Μεταπολίτευση κλείνει. Ένα νέο μέτωπο αλλαγής έρχεται

24 Ιουλίου του 1974. Τότε, κάτω από το βάρος της τραγωδίας της Κύπρου, που ήλθε να προστεθεί στη λαϊκή οργή και αντίδραση με κορυφαία έκφραση το Πολυτεχνείο, οι στρατοκράτες ″συμφώνησαν″ στην αλλαγή φρουράς και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τους πολιτικούς, με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή.
Η αποκατάσταση βέβαια της δημοκρατίας δεν μπορεί και δεν ήταν στιγμιαίο γεγονός.
Από το 1974 και μετά, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κυβέρνησε τη χώρα για δεκαοκτώ περίπου χρόνια και η Νέα Δημοκρατία περίπου δεκαέξι (μαζί και η συγκυβέρνηση) και μπορούμε να αποτιμήσουμε τη διαδρομή τους.
Η πολιτική Καραμανλή 1974-1981 στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν ανταποκρίθηκε στον έντονο ριζοσπαστισμό που κυριάρχησε αμέσως μετά τη δικτατορία στην ελληνική κοινωνία. Δημοκρατία με μέτρο ήταν το κύριο γνώρισμα της πολιτικής της Ν.Δ. αυτής της περιόδου. Ο πραγματικός εκδημοκρατισμός των  θεσμών και η επίτευξη της εθνικής ενότητας προχώρησαν αποφασιστικά μετά το 1981 μαζί με τις μεγάλες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που προώθησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, εκφράζοντας το μεγάλο ρεύμα αλλαγής της μεταπολίτευσης.
Καταργήθηκαν οι φάκελοι που διαχώριζαν τους πολίτες, αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση και έκλεισε οριστικά το χάσμα του εμφυλίου. Οι θεσμοί με τον εκδημοκρατισμό και τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν, απέκτησαν πραγματικό νόημα για τους πολίτες και τη νεολαία. 
Το 1981 και μετά με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών, υπαλλήλων, μικρομεσαίων βγήκαν από τη μιζέρια και το περιθώριο, απέκτησαν φωνή και δικαιώματα, πήραν μερίδιο από την αναδιανομή των εισοδημάτων, που μέχρι τότε απομυζούσαν ελάχιστοι. Το ΠΑΣΟΚ στα 18 αυτά χρόνια με τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και τον Κώστα Σημίτη θεμελίωσε και δημιούργησε το κοινωνικό κράτος. Σχεδίασε και υλοποίησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας με διακόσια και πλέον Κέντρα Υγείας, τα νομαρχιακά και πανεπιστημιακά νοσοκομεία, τα ΚΑΠΗ, τη στήριξη στα ΑμεΑ, τα Κοινωνικά Προγράμματα: Βοήθεια στο Σπίτι, Κοινωνική Μέριμνα, Βρεφικοί & Παιδικοί Σταθμοί, Κοινωνική Φροντίδα Ευπαθών Ομάδων, ΚΗΦΗ, κλπ.
Η δημοκρατική παράταξη εξασφάλισε αξιοπρεπές κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα για όλους. Καθιέρωσε το ΕΚΑΣ. Το συνήγορο του πολίτη. Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών. Άλλαξε ριζικά την εκπαίδευση. Δημιούργησε το ολοήμερο σχολείο. Δημιούργησε μεγάλες υποδομές για τη χώρα. Προετοίμασε τους πιο επιτυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πέτυχε την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πρωτοπόρησε στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η οικονομία για πρώτη φορά απέκτησε θετικό πρόσημο. Επιχειρήθηκε ο εκσυγχρονισμός και η αποκέντρωση του διοικητικού συστήματος με το σχέδιο Καποδίστριας και την ίδρυση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.
Έτσι, όσο κριτικά και αυτοκριτικά και αν αποτιμήσουμε το έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, όσες υπαρκτές ελλείψεις, λάθη και παραλείψεις  και αν επισημάνουμε, ένα παραμένει αδιαμφισβήτητο γεγονός ″ότι θετικό έγινε στη χώρα μας, φέρει τη σφραγίδα της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης″.
Αντίθετα, η Ν.Δ. στα 16 χρόνια που κυβέρνησε τη χώρα, δεν έχει να αντιπαραθέσει σχεδόν τίποτα στο μεγάλο έργο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι πολιτικές της ’74-81 ουσιαστικά κράτησαν την Ελλάδα πίσω από τις εξελίξεις. Ακόμη και η πολιτική απόφαση για συμμετοχή στην τότε ΕΟΚ άργησε να αποδώσει, αφού έγινε χωρίς καμιά προετοιμασία.
Η Ελλάδα με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από περιφερειακή και υπανάπτυκτη χώρα των Βαλκανίων, εξελίχθηκε σε μια αναπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα. Το επίπεδο και η ποιότητα ζωής όλων των πολιτών, παρά τα προβλήματα, βελτιώθηκε σημαντικά.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχαν προβλήματα και μάλιστα σε συγκεκριμένους τομείς, όπως η αλλαγή του συγκεντρωτικού κράτους, όμως το 2004 το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε μια χώρα, που είχε σχέδιο, έθετε στόχους και ήξερε να τους πετυχαίνει. Με ισχυρό ευρωπαϊκό ρόλο, ανοικτούς ορίζοντες, δημοκρατική ευαισθησία, πραγματικούς ρυθμούς κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης και σιγουριά για τον πολίτη.
Η Ν.Δ. πεντέμισι χρόνια τώρα ακολούθησε ουσιαστικά την πολιτική Μητσοτάκη του ’89-93, με κύρια χαρακτηριστικά την αδιαφανή διαχείριση της εξουσίας, την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, την απαξίωση και το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών, τη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας για τον πολίτη  και την εξυπηρέτηση των λίγων. 
Σήμερα στην Ελλάδα διαμορφώνεται μία διάταξη συμφερόντων, η οποία, μέσα από τη συγκέντρωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στα χέρια των λίγων, περιθωριοποιεί τους πολίτες, οξύνει και διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, εκτρέφει τη διαφθορά, οδηγεί τη χώρα στην οπισθοδρόμηση και μεταφέρει τα βάρη στους πολίτες.
Οι μόνοι ικανοποιημένοι απ’ αυτή την πολιτική είναι οι μεγαλοεισαγωγείς, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι κάτοχοι διυλιστηρίων και εταιρειών διανομής καυσίμων και ασφαλώς ο στενός κύκλος των ημετέρων γύρω από Υπουργούς και παράγοντες που παίρνουν μέρος στην λαφυραγώγηση του κράτους και του ιδρώτα των πολιτών.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. στηριζόμενη στην πόλωση, στον κοινωνικό διχασμό προσπαθεί να κρατηθεί γαντζωμένη στην εξουσία, με τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης και τον έλεγχο του επικοινωνιακού συστήματος, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλεί με την πολιτική της στη χώρα και τους πολίτες.
Σήμερα η χώρα βρίσκεται στην πιο μεγάλη κρίση από τη μεταπολίτευση. Κρίση πολιτική και οικονομική που βιώνει ο κάθε πολίτης όχι μόνο στην τσέπη του, αλλά και στην αξιοπρέπεια του.
Η Κυβέρνηση που μας οδήγησε σ’ αυτή την κατάσταση εμφανίζεται άβουλη και φοβισμένη να ξεκαθαρίσει άμεσα τα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς, αλλά στην ουσία συγκαλύπτει ευθύνες και δρα συνειδητά, στηρίζοντας κάποια κυκλώματα οικονομικών συμφερόντων, αντί να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου και των πολιτών.
Το ΠΑΣΟΚ υπεύθυνα απαιτεί ΌΛΑ στο ΦΩΣ με άμεση αποκάλυψη όλων των σκανδάλων (Ομόλογα, Siemens, Υπ. Πολιτισμού, ΟΣΕ) και την αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς. Όχι μόνο για να πληρώσουν οι υπαίτιοι, σ’ όποια παράταξη και αν ανήκουν, αλλά και για να ανοίξει ταυτόχρονα ο δρόμος για τις αλλαγές που χρειάζεται το πολιτικό σύστημα για τη διαφάνεια στη διαχείριση της εξουσίας και του δημοσίου χρήματος, αλλά και την ενίσχυση της πολιτικής έναντι των οικονομικών συμφερόντων.
Μόνο έτσι θα δώσουμε ξανά οξυγόνο στη δημοκρατία μας και το πολιτικό σύστημα θα αποκτήσει ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Η μεταπολίτευση που άνοιξε με κρίση κοινωνική και τραγωδία εθνική, φαίνεται να κλείνει με την πολιτική και οικονομική κρίση που διερχόμαστε.
Η ελπίδα για την ανατροπή της άρρωστης κατάστασης που έχει δημιουργηθεί ξεπηδά πάλι από την προοδευτική παράταξη.
Ένα νέο μέτωπο αλλαγής για τη χώρα και την κοινωνία διαμορφώνεται, με το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη γραμμή της μάχης. Ένα μέτωπο αλλαγής με κύριους άξονες τη διαφύλαξη των δημόσιων αγαθών και τη διασφάλιση της απρόσκοπτης πρόσβασης όλων σ’ αυτά, καθώς την αναδιανομή όχι μόνο του πλούτου, αλλά και των ελπίδων, των δυνατοτήτων και των ευκαιριών σ’ όλους.