Υπέρ ποίου σκοπού;

1 Απριλίου, 2005

Η αντιφατική πολιτική της Κυβέρνησης, χωρίς σχέδιο, αναπτυξιακούς στόχους και προοπτική οδηγεί την οικονομία της χώρας μας σε αδιέξοδο, στασιμότητα και ύφεση.
Τα μέτρα που ελήφθησαν πρόσφατα από την Ν.Δ. δημιουργούν αβεβαιότητα και απαισιοδοξία στους Έλληνες και επιβεβαιώνουν την οριστική στροφή της κυβέρνησης από τη θεωρία της ήπιας προσαρμογής, στην πρακτική της βίαιης προσαγωγής στο τούνελ της λιτότητας και μάλιστα χωρίς φωτισμό.
Ο πρωθυπουργός θυμάται τις προεκλογικές του υποσχέσεις και τα λόγια περί κοινωνικού κέντρου μόνο όταν εκφωνεί “βενιζελικούς” λόγους, προσπαθώντας να δικαιολογήσει και να ωραιοποιήσει, τα σκληρά, για το λαό μέτρα, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ονομάζουμε κέντρο.
Η προσπάθεια συκοφάντησης, του έργου του ΠΑΣΟΚ, με την αδιαφανή «απογραφή» εξέθεσε τη χώρα και μας οδήγησε στην επιτήρηση και στην (υποτίθεται) αναπόφευκτη λιτότητα με τα σκληρά, φοροεισπρακτικά, άδικα και αντιαναπτυξιακά μέτρα που ανακοινώθηκαν.
•    σκληρά, γιατί πλήττουν τα εισοδήματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αγροτών, ακόμη και τα επιδόματα των ανέργων
•    άδικα, γιατί έχοντες και μη έχοντες πληρώνουν το ίδιο
•    φοροεισπρακτικά, γιατί αφορούν όλους τους καταναλωτές, όλα τα προϊόντα και όλες τις υπηρεσίες
•    αντιαναπτυξιακά, γιατί κανένα από αυτά δεν εντάσσεται σε μια γενικότερη πολιτική και σχεδιασμό, με στόχο την ανάπτυξη.
        Αυτή η πολιτική θα δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και αρνητικές επιπτώσεις με:
•    αύξηση πληθωρισμού και νέο κύμα ανατιμήσεων
•    πλήγμα στην αγοραστική δύναμη των καταναλωτών
•    οικονομική ασφυξία στην αγορά
•    αποδυνάμωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων
•    αύξηση της ανεργίας
    Η εύκολη και αίολη δικαιολογία των «άδειων ταμείων» και η προσπάθεια μετάθεσης των ευθυνών στο χθες, μας επαναφέρει στις μεθόδους και τις πολιτικές, της περιόδου ’89-’93, που δεν θέλουν να θυμούνται ούτε και οι ίδιοι οι υποστηριχτές της συντηρητικής παράταξης.
   Ταυτόχρονα με το άνοιγμα της «Κρυφής ατζέντας» από την Κυβέρνηση εμφανίστηκε και ο κοινωνικός και ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής της που φορτώνει, δυσανάλογα, τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων, των αγροτών, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων που δικαιολογημένα αναρωτιούνται: όλα αυτά υπέρ ποίου σκοπού;