Η μνήμη της γενοκτονίας των Μικρασιατών Ελλήνων, ενός εγκλήματος που παραβιάζει το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και ως τέτοιο πλήττει ολόκληρη την ανθρωπότητα, παραμένει ζωντανή και διδάσκει.
Είναι μια πρόκληση για όλους μας, να γνωρίσουμε ως λαός, το γεωπολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και να χαράξουμε – πέρα από κομματικές αντιπαραθέσεις – μια εθνική στρατηγική με βάθος και συνέχεια.
Μια εθνική πολιτική που θα δώσει, όραμα στους νέους για το αύριο και θα επιτρέψει να ασχοληθούμε με τις σχέσεις με τους εταίρους και με τους γειτονικούς λαούς, κατά τρόπο σοβαρό και υπεύθυνο, χωρίς φανφάρες και υστερίες.
Με σεβασμό στην ιστορία μας, αλλά ταυτόχρονα χωρίς αλαζονεία και κομπασμό.
Το ζητούμενο δεν είναι να εξάπτονται ιστορικά πάθη και να διατηρούνται στο διηνεκές ιστορικές αντιπαραθέσεις με τους γείτονές μας.
Το ζητούμενο είναι να καταδειχθεί με ψυχραιμία αλλά και με σταθερότητα ότι η γενοκτονία αποτέλεσε «μοντέλο» για μετέπειτα ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όπως αυτό του Ολοκαυτώματος.
Στόχος είναι να μην λειτουργήσει η λήθη ως σύμμαχος πιθανών νοσταλγών της βαναυσότητας και να μην επιτραπεί στη βία να καθορίζει τη διεθνή νομιμότητα.
Στον σημαντικό αυτό στόχο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την καθοριστική συμβολή των προσφυγικών σωματείων και κυρίως του προσφυγικού κόσμου, των απογόνων των Μικρασιατών, των Ποντίων κ.α. της Ελλάδας και της διασποράς, που παρά τις διαχρονικές παραλείψεις της πολιτείας, διασώζουν ζωντανή την ιστορική μνήμη, συμβάλλοντας δημιουργικά και υπεύθυνα στη διαμόρφωση της ιστορικής ταυτότητας του ελληνισμού.
Κύριος στόχος όμως είναι να ευαισθητοποιήσουμε τη νεολαία μας και να την εφοδιάσουμε με στόχους και οράματα, στέλνοντας παράλληλα ένα μήνυμα ειρηνικής συμβίωσης στην περιοχή, στηριγμένης στον αλληλοσεβασμό και όχι στη βία ή στο φόβο.
Η εκτροπή στη μισαλλοδοξία και η εκμετάλλευση της ιστορίας από λαϊκιστικές δυνάμεις, είναι πραγματικός και καθόλου αμελητέος κίνδυνος.
Αυτή η ιστορική μνήμη που διατηρήθηκε ζωντανή, αποτελεί ζωτική ανάγκη για κάθε λαό που θέλει να συγκροτήσει υπεύθυνα τη συλλογική του ταυτότητα, είναι όμως παράλληλα και ηθικό χρέος του.
Αυτό το χρέος καλούμαστε να εκπληρώσουμε με τις εκδηλώσεις αλλά και με την καθημερινή στάση και πρακτική μας.
*Δημοσιεύθηκε στις 11/09/2018 στην εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ