Τοποθέτηση Βασίλη Κεγκέρογλου, Γραμματέα Κ.Ο Κίνημα Αλλαγής και Βουλευτή Ν.Ηρακλείου, στην Ολομέλεια της Βουλής στις 20-07-2021 κατά τη συζήτηση του ν/σ του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας περί διαχείρισης αποβλήτων, συσκευασιών, πλαστικών προϊόντων και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος
Η Κυβερνητική πολιτική και οι μεγαλοστομίες για το επιτελικό και αποτελεσματικό κράτος έχουν δύο όψεις.
Από την μια, η απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου, η προχειρότητα, η ανεπάρκεια και η έλλειψη ενδιαφέροντος για την κοινωνία και από την άλλη επιδίωξη εξυπηρέτησης ημετέρων και συγκεκριμένων συμφερόντων.
Από αυτή την κυβερνητική τακτική δεν εξαιρείται κανένα πεδίο πολιτικής, ούτε φυσικά αυτό του Περιβάλλοντος, της διαχείρισης των αποβλήτων και απορριμμάτων αλλά και της Ενέργειας.
Από την μια, η απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου, η προχειρότητα, η ανεπάρκεια και η έλλειψη ενδιαφέροντος για την κοινωνία και από την άλλη επιδίωξη εξυπηρέτησης ημετέρων και συγκεκριμένων συμφερόντων.
Από αυτή την κυβερνητική τακτική δεν εξαιρείται κανένα πεδίο πολιτικής, ούτε φυσικά αυτό του Περιβάλλοντος, της διαχείρισης των αποβλήτων και απορριμμάτων αλλά και της Ενέργειας.
Είναι πλέον φανερό ότι ενώ όλοι μιλούν για αειφορία, πράσινη ενέργεια και ενεργειακή μετάβαση εννοούν διαφορετικά πράγματα, τουλάχιστον ως προς τις στοχεύσεις και το όραμα και σίγουρα ως προς τους ωφελούμενους.
Η δήθεν ελευθερία της αγοράς οδηγεί στην ασυδοσία και την κυριαρχία των μεγάλων και πολύ μεγάλων συμφερόντων και πολύ περισσότερο όταν η ίδια η Κυβερνητική πολιτική ευνοεί την υπέρμετρη συγκέντρωση δικαιωμάτων και πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια.
Το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος αποτυπώνει αυτή ακριβώς την Κυβερνητική αντίληψη.
Το Κίνημα Αλλαγής έχει διαμετρικά αντίθετη θέση και άποψη.
Η πράσινη ανάπτυξη, η ενεργειακή μετάβαση, η κυκλική οικονομία εκτός από το θετικό περιβαλλοντικό πρόσημο, οφείλει να διέπεται από κανόνες και όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, που διασφαλίζουν την απρόσκοπτη συμμετοχή των μικρομεσαίων και των συλλογικών φορέων στην προοπτική της τοπικής ωφέλειας και της περιφερειακής ανάπτυξης.
Επιπλέον, για να είναι αποτελεσματικές και εφαρμόσιμες οι πράσινες πολιτικές απαιτείται δημόσιος διάλογος.
Η διαβούλευση και συνδιαμόρφωση των πολιτικών με την Αυτοδιοίκηση και την κοινωνία και τους θεσμικούς εκπροσώπους της επιχειρηματικότητας δεν είναι για μας φετίχ αλλά αδιαπραγμάτευτη αρχή που οδηγεί στη διασφάλιση του δημοσίου και κοινωνικού συμφέροντος.
Η Κυβέρνηση φαίνεται ότι συνομιλεί μόνο με μια μερίδα του ΣΕΒ και ορισμένους επενδυτές που θέλουν να πολλαπλασιάσουν τα υπερκέρδη τους.
Απέτυχε η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εισηγήθηκε ανεφάρμοστες και ανεπαρκείς πολιτικές. Είναι σίγουρο ότι θα αποτύχει και η Ν.Δ με τις ρυθμίσεις σκοπιμότητας.
Η Κυβερνητική επιλογή να επαναφέρει την ξεπερασμένη λογική της δημιουργίας μονάδων παραγωγής ενέργειας όχι μόνο από υπολείμματα, αλλά και από απορρίμματα που δεν έχουν υποστεί όλη τη δυνατή επεξεργασία, είναι πισωγύρισμα και αντίθετο με τις σύγχρονες τάσεις.
Αντί η Κυβέρνηση να αναπτύξει την κυκλική οικονομία και να ανοίξει νέα πεδία δραστηριότητας με περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς κανόνες, διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο και τα μπρος πίσω με την καύση και την ταφή, υπονομεύοντας την διαλογή σε ξεχωριστά συστήματα.
Αυτό ουσιαστικά είναι αντίθετο με την Ευρωπαϊκή οδηγία 2018/851/ΕΚ που θεωρεί την ανάκτηση ενέργειας από απόβλητα ως την τελευταία λύση πριν την ταφή, θέτοντας πρώτα την πρόληψη, την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση.
Η Ελλάδα κυνηγά λαχανιασμένη τους στόχους της ανακύκλωσης, λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που η Κυβέρνηση προτιμά να κουκουλώνει.
Με αυτή την πολιτική αποκλείεται να φτάσουμε από το 23% σήμερα στο 55% το 2025.
Μόνο με εξειδίκευση μέσα από μια εθνική στρατηγική και άλλο εθνικό σχεδιασμό διαχείρισης αποβλήτων, με περιφερειακούς σχεδιασμούς διαχείρισης και ρεαλιστικά Δημοτικά σχέδια μπορούμε να προχωρήσουμε.
Το άνοιγμα νέων πεδίων οικονομίας στην πράσινη ενέργεια, οι νέες επένδυσης σε ΑΠΕ και ιδιαίτερα στις περιοχές που μέχρι τώρα είχαμε κορεσμό ή μη συνδεδεμένα δίκτυα όπως στην Κρήτη, δεν μπορεί να αφορούν μόνο τους μεγάλους και ισχυρούς.
Η Κοινωνική δικαιοσύνη επιβάλλει την δυνατότητα επενδύσεων από μικρομεσαίους είτε μεμονωμένα είτε συλλογικά μέσω των Ενεργειακών Κοινοτήτων ευρείας βάσης.
Το νομοσχέδιο βάζει προσκόμματα στους μικρομεσαίους και τις ΕΝ. ΚΟΙΝ. και καθιερώνει άνιση μεταχείριση στην Κρήτη κλπ και στην ηπειρωτική χώρα.
Με τις ρυθμίσεις σας, ουσιαστικά εμποδίζετε τους μικρομεσαίους επενδυτές και αφανίζετε τις ενεργειακές κοινότητες,
Στα έργα των 400 κιλοβάτ, «κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο μπορεί να υποβάλλει αίτηση για ένα και μόνο έργο και αν μέλος Νομικού Προσώπου υποβάλλει αποκλείει το Νομικό Πρόσωπο ή αντίστροφα».
Αυτό το ασυμβίβαστο θα μπορούσε να ισχύει σε προσωπικές εταιρείες ή ολιγομελείς ενεργειακές κοινότητες.
Δεν μπορεί όμως να ισχύει για τις ενεργειακές Κοινότητες ευρείας βάσης.
Η άνιση μεταχείριση των ενεργειακών κοινοτήτων στη Κρήτη προκύπτει από την απουσία ανάλογης πρόβλεψης με αυτή των Ενεργειακών κοινοτήτων στην Ηπειρωτική χώρα που δίνεται άδεια κατασκευής έργων 18 MW κατά προτεραιότητα.
Καταθέσαμε εμπρόθεσμη τροπολογία που διασφαλίζει την συμμετοχή των μικρομεσαίων επενδυτών και των ενεργειακών κοινοτήτων ευρείας βάσης στους νέους φωτοβολταϊκούς σταθμούς.
Η Υπουργική τροπολογία για ιδιοκτησιακό δασικών εκτάσεων που αφορά τις Κυβερνητικές δεσμεύσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αναδείχθηκαν με την ανάρτηση των δασικών χαρτών δυστυχώς δεν δίνει λύση.
Είναι αποσπασματική και μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών ως φιλοσοφία είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν υπάρχουν οι αναγκαίες εγγυήσεις διαφάνειας, οι κανόνες κρίσης και λειτουργίας.
Η αθωράκιστη θεσμικά συγκρότηση της λειτουργίας του ενέχει τον κίνδυνο να αποτελέσει θερμοκοιτίδα διαφθοράς δεν προβλέπει δευτεροβάθμια κρίση για τον πολίτη υπάρχει μόνο το Δικαστήριο.
Ο διεκδικητής, που είναι το δημόσιο, αποφασίζει ουσιαστικά μονομερώς.
Είναι προφανές ότι η καλή νομοθέτηση είναι κρίσιμη για τους πολίτες και το κοινωνικό συμφέρον, αλλά χρειάζεται πολιτική βούληση για να τηρηθεί.
Το θέμα χρήζει διαβούλευση και η τροπολογία της τελευταίας στιγμής δεν πρέπει να νομοθετηθεί.
Η δήθεν ελευθερία της αγοράς οδηγεί στην ασυδοσία και την κυριαρχία των μεγάλων και πολύ μεγάλων συμφερόντων και πολύ περισσότερο όταν η ίδια η Κυβερνητική πολιτική ευνοεί την υπέρμετρη συγκέντρωση δικαιωμάτων και πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια.
Το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος αποτυπώνει αυτή ακριβώς την Κυβερνητική αντίληψη.
Το Κίνημα Αλλαγής έχει διαμετρικά αντίθετη θέση και άποψη.
Η πράσινη ανάπτυξη, η ενεργειακή μετάβαση, η κυκλική οικονομία εκτός από το θετικό περιβαλλοντικό πρόσημο, οφείλει να διέπεται από κανόνες και όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, που διασφαλίζουν την απρόσκοπτη συμμετοχή των μικρομεσαίων και των συλλογικών φορέων στην προοπτική της τοπικής ωφέλειας και της περιφερειακής ανάπτυξης.
Επιπλέον, για να είναι αποτελεσματικές και εφαρμόσιμες οι πράσινες πολιτικές απαιτείται δημόσιος διάλογος.
Η διαβούλευση και συνδιαμόρφωση των πολιτικών με την Αυτοδιοίκηση και την κοινωνία και τους θεσμικούς εκπροσώπους της επιχειρηματικότητας δεν είναι για μας φετίχ αλλά αδιαπραγμάτευτη αρχή που οδηγεί στη διασφάλιση του δημοσίου και κοινωνικού συμφέροντος.
Η Κυβέρνηση φαίνεται ότι συνομιλεί μόνο με μια μερίδα του ΣΕΒ και ορισμένους επενδυτές που θέλουν να πολλαπλασιάσουν τα υπερκέρδη τους.
Απέτυχε η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εισηγήθηκε ανεφάρμοστες και ανεπαρκείς πολιτικές. Είναι σίγουρο ότι θα αποτύχει και η Ν.Δ με τις ρυθμίσεις σκοπιμότητας.
Η Κυβερνητική επιλογή να επαναφέρει την ξεπερασμένη λογική της δημιουργίας μονάδων παραγωγής ενέργειας όχι μόνο από υπολείμματα, αλλά και από απορρίμματα που δεν έχουν υποστεί όλη τη δυνατή επεξεργασία, είναι πισωγύρισμα και αντίθετο με τις σύγχρονες τάσεις.
Αντί η Κυβέρνηση να αναπτύξει την κυκλική οικονομία και να ανοίξει νέα πεδία δραστηριότητας με περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς κανόνες, διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο και τα μπρος πίσω με την καύση και την ταφή, υπονομεύοντας την διαλογή σε ξεχωριστά συστήματα.
Αυτό ουσιαστικά είναι αντίθετο με την Ευρωπαϊκή οδηγία 2018/851/ΕΚ που θεωρεί την ανάκτηση ενέργειας από απόβλητα ως την τελευταία λύση πριν την ταφή, θέτοντας πρώτα την πρόληψη, την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση.
Η Ελλάδα κυνηγά λαχανιασμένη τους στόχους της ανακύκλωσης, λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που η Κυβέρνηση προτιμά να κουκουλώνει.
Με αυτή την πολιτική αποκλείεται να φτάσουμε από το 23% σήμερα στο 55% το 2025.
Μόνο με εξειδίκευση μέσα από μια εθνική στρατηγική και άλλο εθνικό σχεδιασμό διαχείρισης αποβλήτων, με περιφερειακούς σχεδιασμούς διαχείρισης και ρεαλιστικά Δημοτικά σχέδια μπορούμε να προχωρήσουμε.
Το άνοιγμα νέων πεδίων οικονομίας στην πράσινη ενέργεια, οι νέες επένδυσης σε ΑΠΕ και ιδιαίτερα στις περιοχές που μέχρι τώρα είχαμε κορεσμό ή μη συνδεδεμένα δίκτυα όπως στην Κρήτη, δεν μπορεί να αφορούν μόνο τους μεγάλους και ισχυρούς.
Η Κοινωνική δικαιοσύνη επιβάλλει την δυνατότητα επενδύσεων από μικρομεσαίους είτε μεμονωμένα είτε συλλογικά μέσω των Ενεργειακών Κοινοτήτων ευρείας βάσης.
Το νομοσχέδιο βάζει προσκόμματα στους μικρομεσαίους και τις ΕΝ. ΚΟΙΝ. και καθιερώνει άνιση μεταχείριση στην Κρήτη κλπ και στην ηπειρωτική χώρα.
Με τις ρυθμίσεις σας, ουσιαστικά εμποδίζετε τους μικρομεσαίους επενδυτές και αφανίζετε τις ενεργειακές κοινότητες,
Στα έργα των 400 κιλοβάτ, «κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο μπορεί να υποβάλλει αίτηση για ένα και μόνο έργο και αν μέλος Νομικού Προσώπου υποβάλλει αποκλείει το Νομικό Πρόσωπο ή αντίστροφα».
Αυτό το ασυμβίβαστο θα μπορούσε να ισχύει σε προσωπικές εταιρείες ή ολιγομελείς ενεργειακές κοινότητες.
Δεν μπορεί όμως να ισχύει για τις ενεργειακές Κοινότητες ευρείας βάσης.
Η άνιση μεταχείριση των ενεργειακών κοινοτήτων στη Κρήτη προκύπτει από την απουσία ανάλογης πρόβλεψης με αυτή των Ενεργειακών κοινοτήτων στην Ηπειρωτική χώρα που δίνεται άδεια κατασκευής έργων 18 MW κατά προτεραιότητα.
Καταθέσαμε εμπρόθεσμη τροπολογία που διασφαλίζει την συμμετοχή των μικρομεσαίων επενδυτών και των ενεργειακών κοινοτήτων ευρείας βάσης στους νέους φωτοβολταϊκούς σταθμούς.
Η Υπουργική τροπολογία για ιδιοκτησιακό δασικών εκτάσεων που αφορά τις Κυβερνητικές δεσμεύσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αναδείχθηκαν με την ανάρτηση των δασικών χαρτών δυστυχώς δεν δίνει λύση.
Είναι αποσπασματική και μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών ως φιλοσοφία είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν υπάρχουν οι αναγκαίες εγγυήσεις διαφάνειας, οι κανόνες κρίσης και λειτουργίας.
Η αθωράκιστη θεσμικά συγκρότηση της λειτουργίας του ενέχει τον κίνδυνο να αποτελέσει θερμοκοιτίδα διαφθοράς δεν προβλέπει δευτεροβάθμια κρίση για τον πολίτη υπάρχει μόνο το Δικαστήριο.
Ο διεκδικητής, που είναι το δημόσιο, αποφασίζει ουσιαστικά μονομερώς.
Είναι προφανές ότι η καλή νομοθέτηση είναι κρίσιμη για τους πολίτες και το κοινωνικό συμφέρον, αλλά χρειάζεται πολιτική βούληση για να τηρηθεί.
Το θέμα χρήζει διαβούλευση και η τροπολογία της τελευταίας στιγμής δεν πρέπει να νομοθετηθεί.
