Ομιλία του Βουλευτή Βασίλη Κεγκέρογλου κατά τη συζήτηση στη Βουλή του ν/σ για τη δευτεροβάθμια επαγγελματική εκπαίδευση
Στη σύγχρονη, έντονα ανταγωνιστική εποχή που ζούμε απαιτείται η συνεχής και κατά προτεραιότητα επένδυση στην παιδεία και στη γνώση.
Η παιδεία και η εκπαίδευση είναι αυτή που θα δώσει τη νέα δυναμική που απαιτείται για τη χώρα μας στην οικονομία, στην περιφερειακή ανάπτυξη, την αγροτική οικονομία σε όλη την παραγωγική αλυσίδα.
Η επένδυση στην παιδεία και στην εκπαίδευση θα εξασφαλίσει εργασία και απασχόληση στους νέους και τις νέες της πατρίδας μας.
Όμως, η επένδυση στην παιδεία και στην εκπαίδευση δεν είναι κάτι αφηρημένο.
Εκτός από τους απαραίτητους πόρους χρειάζεται σχέδιο με στόχους για τη χώρα, τους οποίους πρέπει να συνδράμει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Γι αυτό απαιτείται διάλογος και συναίνεση με την εκπαιδευτική κοινότητα, τη νέα γενιά, τους πολίτες.
Αντίθετα η Κυβέρνηση χωρίς να επεξεργαστεί σχέδιο, χωρίς να θέσει στόχους επέλεξε το δρόμο του αυταρχισμού και της αλαζονείας, απαξίωσε το διάλογο και δε συζητά πλέον ούτε με τον εαυτό της. Αποφασίζει με όλους τους φορείς απέναντι και νομοθετεί με τη λογική του βλέποντας και κάνοντας.
Κι αυτό μπορεί να δείχνει πυγμή και πείσμα, αλλά δεν αρμόζει και δε συνάδει με την έννοια της παιδείας και τις μεγαλόστομες προεκλογικές σας διακηρύξεις.
Όσοι διακηρύττουν και θέλουν πραγματικά να συμβάλουν σε ένα καλύτερο αύριο για τον τόπο και την νεολαία, θα πρέπει να αφουγκραστούν το κίνημα στα Πανεπιστήμια, άσχετα εάν συμφωνούν ή διαφωνούν με τα αιτήματα που θέτουν οι εκπαιδευτικοί και οι φοιτητές.
Το κίνημα αυτό κυρίαρχα αντιτίθεται στη συντήρηση στην οπισθοδρόμηση και στην απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η εκπαίδευση ως σύστημα και ως διαδικασία δε θα πρέπει να εξετάζεται ξεκομμένα από το οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι πρέπει να είναι συνδεδεμένη με τους στόχους και τις ανάγκες για την παραγωγή, πρέπει να αναδεικνύει τις αξίες και να δίνει εφόδια ζωής στους νέους και τις νέες.
Η ανάλυση και η σύνθεση και οποιαδήποτε πολιτική και οποιεσδήποτε αποφάσεις αφορούν την εκπαίδευση, θα πρέπει να λαμβάνονται με δεδομένο ότι η εκπαίδευση αποτελεί συνεκτικό κομμάτι των κοινωνικών διεργασιών.
Το εκπαιδευτικό σύστημα που απαιτείται τη νέα εποχή πρέπει:
• να είναι σύγχρονο και αποκεντρωμένο,
• να δίνει ίσες ευκαιρίες στους νέους,
• να διασφαλίζει την ποιότητα της εκπαίδευσης, την αξιολόγηση των παρεχόμενων γνώσεων και,
• βεβαίως να παρέχει πραγματικά δωρεάν παιδεία.
Η τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση μέσα στο πλαίσιο αυτό έχει σημαντικό ρόλο. Η πορεία της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στη χώρα μας έχει μεγάλη διαδρομή και έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Αναμφίβολα τα ΤΕΕ αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Έχει όμως διανυθεί πολύς δρόμος και έχει γίνει σημαντική δουλειά, τουλάχιστον από το 1998 και μετά.
Τι έπρεπε να κάνει κατά την άποψή μου η Κυβέρνηση, μετά τις εκλογές του 2004.
Έπρεπε:
Να αποτιμήσει την κατάσταση της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης,
Να εντοπίσει τις αδυναμίες,
Να μελετήσει τις βελτιώσεις και
Να προχωρήσει με διάλογο σε σχέδιο αναβάθμισής της και σε όλες τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις.
Να ανασχεδιάσει τις ειδικότητες σε συνεργασία με την οικονομική και κοινωνική επιτροπή του κάθε νομού
Να επεξεργαστεί νέα αναλυτικά προγράμματα,
Να φροντίσει για νέα συγγράμματα,
Να αναβαθμίσει τα εργαστήρια,
Να βελτιώσει τις υποδομές.
Να υλοποιήσει δηλαδή αυτά που έλεγε προεκλογικά.
Αντί αυτών, τι είδαμε. Μετά από μια δίχρονη αδράνεια, μια προσπάθεια βιασμού του χρόνου, 2 μήνες μόλις πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, προκειμένου να ιδρυθούν όπως – όπως τα ΕΠΑΛ και οι ΕΠΑΣ.
Προχωρεί σε μετονομασίες, σε πολυδιάσπαση και παραπομπή όλων σχεδόν των θεμάτων σε Υπουργικές Αποφάσεις.
Η Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση φαίνεται ότι προορίζεται ως δώρο στους ιδιώτες. Δεν λαμβάνεται πρόνοια ούτως ώστε το δημόσιο σχολείο να είναι ανταγωνιστικό.
Το ίδιο ισχύει και για τις ΕΠΑΣ. Η ίδρυση των ΕΠΑΣ από ιδιώτες από τα διάφορα Υπουργεία και διάφορους φορείς χωρίς ενιαίο σχέδιο, νομίζω θα μας δώσει ένα συνονθύλευμα, όπου δε θα ξέρει κανείς ποιος βγαίνει από πού και ποιο είναι το επίπεδο. Υπάρχει μια γενικότερη προχειρότητα.
Το ΕΠΑΛ όπως θεσμοθετείται σήμερα απ’ την Κυβέρνηση, είναι ολίγον γενικό Λύκειο και ολίγον ειδίκευση και καταλήγει να μην είναι τίποτα.
Ο μαθητής του ΕΠΑΛ ούτε στην Ανώτατη Εκπαίδευση μπορεί να πάει, αλλά ούτε και δουλειά θα βρει.
Οι ΕΠΑΣ που κάνετε ενδεχομένως θα δώσουν μια τεχνική κατάρτιση, που θα δώσει ειδικευμένους εργάτες που κάπου ίσως βρουν δουλειά.
Αλλά γιατί, χωρίς κανένα μάθημα γενικής παιδείας;
Θέλουμε μόνο ειδικευμένους εργάτες, χωρίς καμιάς μορφής γενικότερη παιδεία;
Οι ΕΠΑΣ είναι τελικά μόνο κατάρτιση ή είναι εκπαίδευση;
Η Κυβέρνηση μας φέρνει πολλά χρόνια πίσω.
Ο απόφοιτος του ΕΠΑΛ θα αναγκαστεί να ξαναγυρίσει σε κάποια ΕΠΑΣ για να ειδικευτεί ή θα απευθυνθεί στο εξωτερικό, αν έχει την οικονομική δυνατότητα, για τις μεταλυκειακές του σπουδές.
Η Κυβέρνηση, χωρίς να έχει το δικαίωμα, αποκλείει από τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση τους νέους της χώρας μας.
Δεν έχει αντιληφθεί ότι οι αποφάσεις της επηρεάζουν το μέλλον των νέων μας και δεν δικαιούται να το διαχειρίζεται ″κατά το δοκούν″.
Το νομοσχέδιο αυτό θα οδηγήσει σε αδιέξοδα και οπισθοδρόμηση την ελληνική εκπαίδευση.
Βασίλης Κεγκέρογλου
Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηρακλείου
