Δεν είμαστε ίδιοι

Ζούμε μια περίοδο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και έντονου ανταγωνισμού, που η ανεξέλεγκτη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των ισχυρών συμφερόντων συνθλίβει τους μικρούς, εξαντλεί τους φυσικούς πόρους, υποβαθμίζει το περιβάλλον και επιτείνει τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η ένταση, όμως και το εύρος αυτών των ανισοτήτων εξαρτάται από τις πολιτικές που εφαρμόζονται σε κάθε χώρα.
Η Ελλάδα στα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή πορεύεται στην Ευρώπη και τον κόσμο χωρίς πυξίδα, χάνοντας έδαφος καθημερινά. Σημαντικοί πόροι για την ανάπτυξη χάνονται. Η περιφέρεια και η ύπαιθρος υποβαθμίζονται.
Το κοινωνικό κράτος που δημιουργήθηκε με αγώνες και θυσίες του ελληνικού λαού αποδομείται συστηματικά. Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται φθηνά. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κυριαρχούν και τα προβλήματα για τους πολίτες συσσωρεύονται.  Ο πλούτος και η εξουσία σταδιακά συγκεντρώνονται στα χέρια των λίγων, μέσα από μια νέα διάταξη συμφερόντων που περιθωριοποιεί τους πολίτες, εκτρέφει τη διαφθορά και οδηγεί τη χώρα στην οπισθοδρόμηση. Ταυτόχρονα, το πραγματικό εισόδημα της μεγάλης πλειοψηφίας των ελλήνων μειώνεται. Το κοινωνικό μέρισμα της όποιας ανάπτυξης δε διαχέεται σε όλους τους Έλληνες αφού ο παραγόμενος πλούτος δε διανέμεται δίκαια.
Ενώ η ποσοτική μεγέθυνση κρατήθηκε στο 4%, αυτό δε μεταφράζεται σε αναλογική βελτίωση της ποιότητας ζωής, αλλά αντίθετα οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται και διευρύνονται και το φάσμα της φτώχειας παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις.
  Με την αύξηση των έμμεσων φόρων, την άνιση φορολόγηση κεφαλαίου-εργασίας, τα φοροεισπρακτικά μέτρα, τη μεταφορά από τον κρατικό, στον οικογενειακό προϋπολογισμό μεγάλου μέρους των δαπανών για την υγεία και την εκπαίδευση και την ανεξέλεγκτη ακρίβεια επιβαρύνθηκαν ιδιαίτερα τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Το κόστος ζωής για μια τετραμελή οικογένεια τα τέσσερα τελευταία χρόνια αυξήθηκε κατά 320 ευρώ το μήνα. Σήμερα, το 22% περίπου των συμπολιτών μας ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ένα στα πέντε νοικοκυριά αγροτών, συνταξιούχων, ανέργων και εργαζομένων έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω από 500 ευρώ το μήνα. Χιλιάδες νέοι προσπαθούν να επιβιώσουν με 400 έως 700 ευρώ.
Κυρίαρχο όμως ζήτημα, που αποτελεί συγκεκριμένη στόχευση του συστήματος Καραμανλή που έχει διαβρώσει το κράτος, είναι η λαφυραγώγησή του. Φωτογραφικοί διαγωνισμοί, χούπηδες, ημέτεροι κουμπάροι, ομόλογα, μίζες, δώρα στις τράπεζες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, αποχαρακτηρισμοί αρχαιολογικών χώρων, επιχορηγήσεις ημετέρων και ουκ έσται τέλος στον κατάλογο. Η δυσοσμία από τα συνεχή σκάνδαλα έχει γίνει πλέον αφόρητη και για τα ίδια τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και οι πολίτες ασφυκτιούν από τη νοσηρή ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα παρακμιακά φαινόμενα.
  Αυτή τη ζοφερή εικόνα, διαμορφώνει και παγιώνει για την κοινωνία μας η πολιτική Καραμανλή, που προσπαθούν να την παρουσιάσουν ως μονόδρομο και να την αποδώσουν άλλοτε στην παγκοσμιοποίηση και σε «επιταγές» της Ε.Ε. και άλλοτε να τη χρεώσουν στο σύνολο του πολιτικού κόσμου και κυρίως στο λεγόμενο «δικομματισμό», με το σιγοντάρισμα ορισμένων από την Αριστερά.
Δημιουργούν έτσι ένα πρωτοφανές κλίμα απαισιοδοξίας στους πολίτες, που ζουν στην αβεβαιότητα για το αύριο και στην αγωνία τους πολλές φορές μας χρεώνουν εξίσου.
Η αλήθεια όμως για τις ευθύνες είναι διαφορετική. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε πρεσβεύουμε τις ίδιες πολιτικές.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, Κυβέρνηση είναι μόνο η Νέα Δημοκρατία και ο κύριος Καραμανλής είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την πολιτική που εφαρμόζεται και τα αποτελέσματά της.
Για όλα αυτά, αλλά κυρίως για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά ο κ. Καραμανλής αντί να ηθικορητορεί από τη μια και να προσπαθεί να τα συγκαλύψει από την άλλη, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Έτσι θα προσφέρει κάτι χρήσιμο στον τόπο.