Με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2005, η κυβέρνηση αθετεί οριστικά τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Το κλίμα είχε προετοιμαστεί, επικοινωνιακά, εδώ και καιρό. Η δήθεν απογραφή, η εκτίναξη του ελλείμματος, με λογιστικά τερτίπια, στο 5,3% του Α.Ε.Π., αποτέλεσε την πλατφόρμα για την πολιτική αιτιολόγηση του προϋπολογισμού που κατέθεσε.
Δεν χρειάζεται να μπει κανείς στα “ενδότερα” του προϋπολογισμού για να βγάλει με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι θα αποτελέσει μνημείο αναξιοπιστίας και αντιφάσεων και ότι σε συνδυασμό με τον νέο φορολογικό νόμο οριστικοποιεί την αντιαναπτυξιακή και αντικοινωνική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης.
Οι κεντρικοί στόχοι του προϋπολογισμού, ρυθμός ανάπτυξης 3,9% και έλλειμμα 2,8% του Α.Ε.Π. είναι ανέφικτοι και αυτό το γνωρίζουν πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι συντάκτες του και θα το διαπιστώσουν όλοι όσοι μελετήσουν τα στοιχεία του.
Τον Μάρτιο η κυβέρνηση υποσχέθηκε ρυθμό ανάπτυξης 5% . Με τον προϋπολογισμό του 2005 στοχεύει στο 3,9%. Όλα τα στοιχεία από τις δικές μας επεξεργασίες, από τις απόψεις έγκυρων αναλυτών και των ευρωπαίων τεχνοκρατών, συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα καθηλωθεί κάτω 3%.
Με μειωμένα Δημόσια Έργα και τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη η κυβέρνηση επιμένει ότι η γενικότερη ανάπτυξη της Ε.Ε. και ο ιδιωτικός τομέας, θα δώσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα του 3,9%.
Με το εικονικό φούσκωμα του ελλείμματος στο 5,3% από δαπάνες που θα γίνουν στο μέλλον (εξοπλιστικά προγράμματα) και τον στόχο για έλλειμμα στο 2,8% προσπαθούν να πείσουν για τη θεαματική μείωση κατά 2,5% μόνο με περιστολή των δημόσιων δαπανών.
Η ήπια προσαρμογή του Αλογοσκούφη και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δεν είναι άχρωμη και τα μέτρα δεν είναι μόνο λογιστικά και τεχνοκρατικά αλλά αποτελούν επιλογές και πράξεις με συγκεκριμένη πολιτική που θα επηρεάσει τη ζωή της κάθε οικογένειας. Η ανακατανομή του εισοδήματος προς όφελος των οικονομικά ισχυρών έρχεται σε αντίθεση με την διαπιστωμένη αναγκαιότητα στήριξης των οικονομικά ασθενέστερων σε μια περίοδο που πολλές κοινωνικές ομάδες οδηγούνται στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο.
Για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, η λιτότητα είναι ο δρόμος που αποφάσισε η κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε.
Το μισό ευρώ (0,50 €) τη μέρα που αντιστοιχεί τις υποτυπώδες αυξήσεις 3,2-3,3% στους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου, αποτελούν ουσιαστικά μείωση όταν ο ίδιος ο προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση των εσόδων κατά 7,7%.
Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η διεύρυνση της ψαλίδας του μέσου εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων στη χώρα μας σε σχέση με αυτά των άλλων χωρών της Ε.Ε.
Η περιστολή των δημοσίων δαπανών στο όνομα της μείωσης του ελλείμματος, γίνεται με περικοπή των πραγματικών δαπανών για την υγεία, την παιδεία και την πρόνοια.
Με τον ουσιαστικό περιορισμό του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων, το αναπτυξιακό έλλειμμα της περιφέρειας θα αυξηθεί και κάθε ελπίδα και προσδοκία που καλλιεργήθηκε για την ύπαιθρο και τους αγρότες θα σβήσει.
Σημαντικό αποτέλεσμα της μείωσης της ανάπτυξης θα είναι και η αύξηση της ανεργίας μετά από 5 χρόνια σταδιακής μείωσης της.
Με τις κυβερνητικές επιλογές, όπως αποτυπώνονται στον προϋπολογισμό του 2005 αποδεικνύεται ότι η περίοδος των περιοριστικών μέτρων και της λιτότητας στην οποία οδηγήθηκε η χώρα με την ανεύθυνη πολιτική της δήθεν απογραφής, δεν θα είναι ούτε μονοετής ούτε διετής.
Μια επιεικής πολιτική αποτίμηση του προϋπολογισμού δείχνει ότι ο Πρωθυπουργός πήρε οριστικά διαζύγιο από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και το Κεντρώο προφίλ που προσπάθησε να καλλιεργήσει, και επιστρέφει στις γνώριμες συνταγές της συντηρητικής παράταξης.
Βασίλης Κεγκέρογλου
Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηρακλείου
