Πρέπει να διασφαλίσουμε το καλύτερο μέλλον για το παιδί.

«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, παρακολουθώντας την συζήτηση, διαπιστώνω ότι ασχολούμαστε, βεβαίως αυτός είναι ο  διατυπωμένος στόχος του Υπουργείου, να επιλυθεί ένα πρόβλημα, αφού δημιουργηθεί αλλά κατά την άποψή μου έπρεπε η κυβέρνηση να δει τι πρέπει να γίνει για να μην δημιουργείται το πρόβλημα ή αν θέλετε, πώς θα αντιμετωπίσουμε την μεγάλη αύξηση των φαινομένων, διαζυγίων και χωρισμών  που έχουν σχέση με το πρόβλημα που συζητάμε.

Θεωρώ ότι είναι κάτι πάρα πολύ βασικό. Ουδεμία κουβέντα – παραδείγματος  χάριν – για τον οικογενειακό προγραμματισμό. Για τον σύμβουλο που πρέπει να έχει δίπλα του κάθε ζευγάρι, κάθε μέλος ζευγαριού πριν αποφασίσει να τεκνοποιήσει αλλά και πριν αποφασίσει να χωρίσει, όταν έχει αποκτήσει παιδιά. Είναι πάρα πολύ βασικό αυτό για μένα.

Η μεγάλη αύξηση των χωρισμών  τα τελευταία χρόνια και των προβλημάτων των διαζυγίων και της ασυμφωνίας των μελών ενός ζευγαριού, έχει να κάνει και με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, αλλά εδώ μιλάμε για αυτό καθαυτό το ζευγάρι και την υποχρέωση της πολιτείας να σταθεί δίπλα του. Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα ζητούμενο και ταυτόχρονα κρατούμενο για μας, προκειμένου το επόμενο διάστημα να επαναφέρουμε την πρόταση την οποία έχουμε διατυπώσει για τον οικογενειακό σύμβουλο και τον οικογενειακό προγραμματισμό.

Ως Κίνημα Αλλαγής, προσερχόμαστε σε αυτή τη συζήτηση με το βάρος της μεγάλης προοδευτικής μεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου του 1983, από την κυβέρνηση της αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου.
Βασικές μας αρχές είναι ότι η γονική μέριμνα ασκείται από κοινού και από τους δύο γονείς. Βασική προτεραιότητα το συμφέρον του παιδιού. Είναι αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.

Από την συζήτηση μπορεί να αναδειχθεί και είναι μια πραγματικότητα, ότι πολλές μαμάδες έχουν δίκιο, πολλοί μπαμπάδες επίσης έχουν δίκιο, αλλά αυτό που πρέπει να δούμε εμείς είναι από την πλευρά του παιδιού. Πρέπει να διασφαλίσουμε το καλύτερο μέλλον για το παιδί.

Βεβαίως, όχι μόνη της η πολιτεία. Σε αυτό πρέπει να συνδράμουν και οι δύο γονείς με τον τρόπο που καθορίζουν οι κανόνες και, βεβαίως, οι αποφάσεις των δικαστηρίων στην περίπτωση που δεν συμφωνήσουν ούτε γι’ αυτό, μετά την διάλυση μιας συμβίωσης, μετά τη διάλυση ενός γάμου.

Η μεταρρύθμιση του ’96 για τα τμήματα οικογενειακών δικαστηρίων, που ήρθε ως συνέχεια αυτής του ‘83, δυστυχώς βάλτωσε και δεν υλοποιήθηκε. Πιστεύω, ότι αυτό ήταν ένα μεγάλο πλήγμα και θα είχαν αποφευχθεί πάρα πολλά προβλήματα.

Έχουμε σήμερα πρόβλημα; Υπάρχει πρόβλημα; Γιατί ορισμένοι κάνουν σαν να μην υπάρχει και άλλοι το τοποθετούν σε λάθος βάση. Βεβαίως υφίσταται πρόβλημα. Έχουμε μια συγκεκριμένη δικαστηριακή πρακτική που οδηγεί, πολλές φορές, σε μονομερείς αποφάσεις. Αυτό είναι δεδομένο και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

Η διαμεσολάβηση είναι μια διαδικασία η οποία δεν λειτουργεί. Και δεν λειτουργεί τις περισσότερες  φορές, γιατί είτε υπάρχει η σιγουριά της δικαστικής απόφασης – η οποία δίνεται πολλές φορές και ως διαβεβαίωση από τους συνηγόρους – είτε γιατί θεωρούν ότι δεν πρέπει να πάρουν την ευθύνη οι δύο γονείς να αποφασίσουν – αυτό είναι το χειρότερο – και να αποφασίζει κάποιος τρίτος και απλώς να αποδεχτούν την απόφαση. Αυτό είναι το χειρότερο το οποίο συμβαίνει.

Το νομοσχέδιο λύνει το πρόβλημα, όπως τουλάχιστον ο Υπουργός υποστηρίζει; Δεν το λύνει. Γιατί, κινείται – κατά την άποψή μας – με λάθος αντίληψη. Προσπαθεί να επιλύσει ένα πολυσύνθετο κοινωνικό πρόβλημα με ποσοτικά μέτρα, με καλούπια μακριά από τα ποιοτικά κριτήρια, από την πρόληψη – όπως είπα καταρχήν – και, βεβαίως, μακριά από την επιστημονική γνώση. Διότι – παραδείγματος χάρη, κύριε Υπουργέ – αφού εσείς πιστεύετε στην ποσοτική διευθέτηση του προβλήματος, γιατί έχετε βάλει ένα τρίτο και δεν βάλατε 40%; Ή γιατί να βάλετε 40% και δεν βάλατε 50%. Δεδομένο, το 50%, 50%. Τέλος. Γιατί δεν το βάζετε αυτό, αφού πιστεύετε στην ποσοτική λύση;

Εμείς πιστεύουμε σε μια άλλη αντίληψη, κύριε Υπουργέ, προκειμένου να επιτευχθεί η από κοινού μέριμνα με έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι αδιέξοδη η συζήτηση όπως την έχετε εγκλωβίσει.

Γι’ αυτό πρέπει να πάμε σε μια νέα προοδευτική μεταρρύθμιση, την οποία ήδη περιγράψαμε, που θα έχει συγκεκριμένο στόχο την  δημιουργία των οικογενειακών δικαστηρίων. Μπορεί, είναι εφικτό, να προχωρήσει και εσείς ήδη αναφερθήκατε σε κάποιες ενέργειες για την επιμόρφωση των δικαστών.

Η δημιουργία των οικογενειακών δικαστηρίων θα δώσει τη δυνατότητα να αναδειχθεί και να κατοχυρωθεί ο θεσμός της διαμεσολάβησης.

Το οικογενειακό δικαστήριο να είναι η τελευταία καταφυγή και οι δύο πλευρές να ξέρουν ότι είναι καλύτερα να συναποφασίσουν, να συναποφασίσουν με βάση την επιστημονική γνώση. Άρα, ο ειδικός επιστήμονας, οι συνήγοροι, οι δύο γονείς, στη διαμεσολάβηση, βεβαίως, λαμβάνοντας υπόψη και τους περιορισμούς οι οποίοι πρέπει να υπάρχουν, διότι εδώ, υπάρχουν και η συνθήκη της Κωνσταντινούπολης και ζητήματα που έχουν να κάνουν με το ευρωπαϊκό και το εθνικό δίκαιο, σε σχέση με τα ποινικά του ενός ή του άλλου. Εμείς, πιστεύουμε, ότι είναι μονόδρομος η δημιουργία των οικογενειακών δικαστηρίων, που θα οδηγήσει στην αναβάθμιση της διαμεσολάβησης, την ανάληψη της ευθύνης επιτέλους και από τις δύο πλευρές, με βάση τα όσα θα καθορίζει ο νόμος.

Επειδή έχει γίνει πάρα πολλή συζήτηση, κοιτάξτε, υπάρχουν διατάξεις που εμείς θα ψηφίσουμε, θα ζητήσουμε να βελτιωθούν και να ξεκαθαριστούν στη διαδικασία και προφανώς, θα ψηφίσουμε. Το λέω, προκαταβολικά, με την έννοια ότι δεν είμαστε απριόρι εναντίον κάθε θετικής ρύθμισης η οποία έρχεται στη Βουλή. Μακριά από μας αυτή η αντίληψη, κάθε άλλο. Μάλιστα, αυτό δείχνει και η συμμετοχή μας στο κοινοβουλευτικό έργο. Αλλά, δεν θα ψηφίσουμε ρυθμίσεις οι οποίες θα δημιουργήσουν νέα αδιέξοδα μακριά από την πραγματική λύση η οποία είναι τόσο κοντά μας; Η πραγματική λύση, η αναγκαία, είναι τόσο κοντά μας και δεν πρέπει να πάμε πολύ μακριά για να την αναζητήσουμε και να την υλοποιήσουμε. Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε».