Η αγροτική οικονομία όπως άλλωστε το σύνολο της ελληνικής οικονομίας έχει χάσει την ανταγωνιστικότητα της και κανείς δεν αμφισβητεί ότι η κρίση που βιώνει τα τελευταία χρόνια ο τόπος μας, ως αποτέλεσμα των αδιέξοδων πολιτικών της Ν.Δ., εκδηλώνεται με τον οξύτερο τρόπο στον παραγωγικό τομέα.
Η δραματική μείωση του αγροτικού εισοδήματος και η αύξηση του κόστους παραγωγής αποκόπτει τον παραγωγό από το προϊόν του μόχθου του. Η ανεξέλεγκτη εισαγωγή υποβαθμισμένων ποιοτικά και πιθανόν επικίνδυνων προϊόντων για την υγεία των καταναλωτών, εξυπηρετεί 5-10 μεγαλοεισαγωγείς, αλλά καταστρέφει την ελληνική παραγωγή και ο καταναλωτής πληρώνει πολύ περισσότερο ακόμη και για τα αμφιβόλου ποιότητας ελληνοποιημένα τρόφιμα.
Η αποσάθρωση της αγροτικής παραγωγικής βάσης, «παράγει» πλέον νέους ανέργους και είναι παραπάνω από φανερό ότι το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους αγρότες αλλά και τους καταναλωτές, και ολόκληρη την κοινωνία.
Γι’ αυτό η αγροτική πολιτική πρέπει να είναι στον πυρήνα της πολιτικής μας για το νέο μοντέλο της πράσινης ανάπτυξης.
Με αφορμή την οικονομική, ενεργειακή και διατροφική κρίση, προχωρούμε σε βαθιές τομές. Όλοι μαζί, πολιτεία-αγρότες, πρέπει να υπερβούμε το μοντέλο της επιδοτούμενης γεωργίας και να περάσουμε σε ένα σύγχρονο και ανταγωνιστικό αγροτικό τομέα, με νέο προσανατολισμό τα τρόφιμα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε άμεσα μέτρα στήριξης με αύξηση επιστροφής ΦΠΑ, φόρου των καυσίμων, επίδομα αλληλεγγύης, αύξηση 30+20 ευρώ στις συντάξεις, απαλλαγή αγροτών από το ΕΤΑΚ, ρυθμίσεις οφειλών προς τράπεζες. Ταυτόχρονα επειδή δεν αρκούν τα μερεμέτια προσδιόρισε το πλαίσιο για ένα βιώσιμο αγροτικό τομέα στην χώρα μας και ζητά τη συμβολή όλων μας, ώστε μέσα από το διάλογο να συγκεκριμενοποιηθούν οι απαραίτητες πολιτικές.
Ο διάλογος δεν υποκαθιστά ασφαλώς τους αγώνες, όμως είναι μέρος του αγώνα και σήμερα με μια κυβέρνηση τριών μηνών κανένας φορέας ή πρόσωπο δεν μπορεί να υποστηρίξει με σοβαρότητα ότι δεν προσέρχεται σε αυτόν, για να συζητήσουμε:
– Τη στήριξη του αγροτικού εισοδήματος και την
αγροτική ανάπτυξη.
– Την οργάνωση της παραγωγής.
– Την συγκράτηση και μείωση του κόστους παραγωγής
– Την ποιότητα, την πιστοποίηση και την σήμανση των
προϊόντων.
– Τους κανόνες στην αγορά, τους ελέγχους και την ενίσχυση
του ΕΦΕΤ, για την προστασία καταναλωτών και
παραγωγών.
– Την αναμόρφωση του ΕΛΓΑ.
– Την πολιτική αγροτικής γης και τέλος
– Την ριζική αναμόρφωση των συνεταιρισμών και του
συνδικαλιστικού κινήματος.
Η κυβέρνηση διαθέτει σχέδιο, όμως χρειάζεται και η ενεργός συμμετοχή όλων για την αποτελεσματικότερη υλοποίησή του. Ο διάλογος δεν σταματά στο Ζάππειο αλλά ξεκινά από αυτό.
