Όταν την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας η Γερμανία ξεκινούσε την εφαρμογή του υπερδεκαετούς προγράμματος σταθερότητας που εμπνεύστηκε ο Σρέντερ, ένας διορατικός πολιτικός, που δεν υπολόγιζε το πολιτικό κόστος, στην Ελλάδα ξεκινούσε μια ξέφρενη πορεία πελατειακής και φαύλης πολιτικής που οδήγησε στον εκτροχιασμό του 2009.
Για την καταστροφική εξαετία Καραμανλή ουδέποτε απολογήθηκε ο ίδιος αλλά ούτε ο διάδοχος του κ. Σαμαράς, που αποποιήθηκε και την ανάληψη ευθυνών. Ενώ υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους, η δημόσια διοίκηση αποσαρθρώθηκε, διαλύθηκε η παραγωγική βάση της χώρας και μεταλλάχθηκε το αναπτυξιακό πρότυπο σε καταναλωτικό.
Το πρωτογενές έλλειμμα εκτινάχθηκε 10%, το δημόσιο χρέος από 167 δις σε 302 και οι ετήσιες δαπάνες από 66 άγγιξαν τα 100 δις.
Με τη μεθόδευση των πρόωρων εκλογών του 2009 ο Καραμανλής μετέθεσε τις ευθύνες, πριν σκάσει η οικονομία στα χέρια του, στο Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος προχώρησε μόνος του, αφού διαπίστωσε απροθυμία συνεννόησης από τους κύριους υπεύθυνους της κρίσης.
Είμαι μ’ αυτούς που πιστεύουν ότι:
Το 1ο πρόγραμμα θα είχε πετύχει αν υπήρχε εθνική συνεννόηση και πολιτική συναίνεση.
Αντίθετα με ότι χρειαζόταν η χώρα, ο κ. Σαμαράς δημιούργησε το λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο στο οποίο προσχώρησε το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ κοντράροντας κάθε διαρθρωτική αλλαγή, κάθε αναγκαία μεταρρύθμιση. Συνέχισε χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων προβάλλοντας τις ανακοινώσεις στο Ζάππειο και τα ισοδύναμα μέτρα των 18 δις, δεσμευόμενος για αποκατάσταση (!!!) των μικροσυνταξιούχων .
Με την βοήθεια της Ευρωπαϊκής δεξιάς πέτυχε την ανατροπή Παπανδρέου, έθεσε τις εκλογές ως προϋπόθεση για να στηρίξει Κυβέρνηση ειδικού σκοπού μέχρι το Φεβρουάριο και προετοίμασε την αντι- αντιμνημονιακή στροφή του.
Η Ελλάδα με το τερματισμό του βίου της Κυβέρνησης Παπαδήμου έχασε μια ευκαιρία να ολοκληρώσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και μέχρι σήμερα να έχει εκπληρώσει όλα αυτά που τώρα ελπίζουμε να έχουν ολοκληρωθεί την Άνοιξη του 2013.
Εφτά μήνες από τον Απρίλιο με την πολυτέλεια των απανωτών εκλογών και την παρατεταμένη προετοιμασία της Κυβέρνησης συνεργασίας, δεν έχουμε προχωρήσει σε τίποτα ουσιαστικό.
Η κα Μέρκελ κατά την επίσκεψή της αναγνώρισε έστω με μισόλογα (είναι δύσκολη η δικιά της στροφή) τις θυσίες του Ελληνικού λαού και τις επιτυχίες της Ελλάδας. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος σε 2% του ΑΕΠ το 2011και στις διαρθρωτικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν, επισημαίνοντας ότι απομένουν να γίνουν όλα τα υπόλοιπα για τα οποία έχουμε δεσμευτεί.
Ποια είναι αυτά; Μα όσα μπορούσε να έχει ολοκληρώσει μέχρι το καλοκαίρι η Κυβέρνηση Παπαδήμου αν δεν είχαν εκβιαστεί οι εκλογές.
Αυτά λοιπόν για τα οποία είπε τα λίγα καλά λόγια αφορούν ότι έχει γίνει μέχρι το Μάρτιο του 2012. Από τότε το μόνο θετικό είναι η Κυβέρνηση συνεργασίας που επετεύχθητε τον Ιούνιο χάρη της υπεύθυνης στάσης του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη σε αντίθεση με ότι έπραττε επί δύο χρόνια η λαϊκιστική δεξιά του Αντώνη Σαμαρά.
Γίνονται και διαπραγματεύσεις. Ναι ο κ. Σαμαράς έριξε στο λάκκο των λεόντων τον κ Στουρνάρα και με διάφορα επιχειρήματα απέρριψε την πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ για προτεραιότητα στην εθνική διαπραγμάτευση με τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη αντί της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα η οποία εκ των πραγμάτων χωρίς την πρότερη αλλαγή στάσης των πολιτικών ηγεσιών στην Ευρώπη, συνεχίζει να παράγει σκληρότερα μέτρα.
Το ΠΑΣΟΚ επέμενε και επιμένει:
Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι αναγκαία συνθήκη αλλά όχι ικανή, για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Μόνο με δέσμη μέτρων κοινωνικής προστασίας των αδύναμων με μείωση τιμών, ουσιαστική ρύθμιση των δανείων, ανάσχεση ανεργίας και ένα πρόγραμμα στήριξης της πραγματικής οικονομίας και της ανάπτυξης με προτεραιότητα στην διασφάλιση της ρευστότητας και παράλληλα με την επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής των μέτρων, μπορούμε να ελπίζουμε.
Μόνο έτσι θα αντιμετωπίσουμε την ύφεση και την ανεργία και τα όποια μέτρα θα είναι πράγματι τα τελευταία.
Εκτός από τα δημόσια ειπωθέντα των κυρίων Μέρκελ-Σαμαρά, τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ειπώθηκαν ασφαλώς και άλλα.
Δεν ακούσαμε αλλά είναι εύκολο να φανταστούμε τι είπε η κα Μέρκελ στον κ. Σαμαρά μετά την έκθεση των απόψεών του για τα μέτρα, που ακόμη δεν έχουν συμφωνηθεί, αφού η Τρόικα συνεχώς ζητάει περισσότερα και πιο επώδυνα, που φτάνουν μέχρι την περικοπή των μικροσυντάξεων, των επιδομάτων και των χαμηλότερων αμοιβών.
Η κα Μέρκελ κοιτάζοντας γύρω της, ρώτησε τον κ. Σαμαρά:
Αντώνη, πού πέφτει το Ζάππειο με τα ισοδύναμα μέτρα των 18 δις που μας έλεγες;